به نظر من میتوان فیلم هایی را که تلخی و سختی زندگی را به تصویر میکشند به سه دسته تقسیم نمود. دسته ی اول فیلم هایی هستند سیاه که خالق آنها تنها وظیفه ی خود را ایجاد حس غم یا رنج در مخاطب می داند. اینگونه فیلم ها که شمار آنها در سینمای امروز ایران کم نیست، کاری جز نا امید کردن مخاطب خود ندارند. به نظر من ساخت چنین فیلم هایی هنر نیست. چرا که اولا به گریه انداختن مردم از طریق نشان دادن بدبختی ها، کار سختی نیست و در ثانی رسالت هنر این نیست که واقعیت را همان گونه که هست به نمایش بکشد. گروه دوم سریالهای تلوزیونی و یک سری فیلم های سفارشی هستند که یر خلاف گروه اول، سعی در پوشانیدن واقعیت دارند. این فیلم ها می کوشند که بگویند هیچ مشکلی وجود ندارد. این آثار که اصلا باور پذیر نیستند شاید فقط برای دلخوشی مسئولین و عده ای مرفه ساخته می شوند تا طعم شیرین دهانشان تلخ نگردد. (در این فیلم ها معمولا خانواده ای فقیر را می بینیم که خوش و خرم در کنار یکدیگر زندگی می کنند و کاراکترها تیپ هایی قالبی هستند که جز مشتی شعار از ایشان چیزی نمی شنویم.( اما گروه سومی از آثار وجود دارند که به رسالت هنر پایبند بوده و سخت ترین و شوم ترین مسائل را از زاویه ای جدید به مخاطب عرضه می نمایند به گونه ای که واقعیت را با هدف، معنا وحقیقتی که در پشت آن است در می آمیزند. خلق این آثار همچون راه رفتن بر لبه ی پرتگاه است، چرا که خالق اثر بایستی از طریق تسلطی که به فرم دارد و با هوشمندی تمام ماجرایی دردناک را به گونه ای روایت نماید که باورپذیر و تلخ بوده و در عین حال امید بخش باشد. در این گونه آثار فیلمساز مخاطب را در جایگاهی می نشاند تا واقعیتی تلخ را ببیند و با درد عده ای از همنوعان خود آشنا شده، همزاد پنداری نماید و شرایطی را فراهم می آورد تا بیننده با دید جدید و نگرشی که پیدا کرده واقعیت تلخ را از منظری دیگر مشاهده نموده و با جقیقت زیبای پشت آن آشنا گردد. گاهی سازنده اثر ماورای شوم ترین اتفاق ممکن را به تصویر می کشد #lovely_bones و گاهی بیدار شدن #قهرمان درون شخصیت و مبارزه ی او را در خلال تلخ ترین مصیبت نمایش می دهد.Room# در جایی ندای درونی کودکی را میشنویم که صدا میزند: واقعیت تلخ را بپذیر و قهرمانانه از آن عبور کن. #a_monster_calls و در فیلمی تبدیل شدن یک نوجوان به یک قهرمان و عبور او از موانع و سختی ها را به گونه ای سمبلیک و فراموش نشدنی می بینیم. #۲۱_روز_بعد #بیست_و_یک_روز_بعد در هیچکدام از این آثار پایانی شیرین را نخواهیم دید بلکه در سکوت پایان فیلم صدای #قهرمان_درون خود را می شنویم. قهرمانی که خوش بین و شاکر بود. آماده بود تا آرزوها را محقق سازد. شخصیت آرمانگرایی که در گذشته و در شکست ها سرکوبش کردیم. اما این بار با شناخت و رشدی که به واسطه ی هنر سینما یافته ایم و با حسی که درک نموده ایم به صدایش پاسخ خواهیم داد. ((خدا دنیا رو اینجوری ساخته مثل همین بازی‌هاتون میمونه هر غولی رو که می‌کشی یه غول بزرگتر میاد اما تو دیگه کم نمیاری.(( (از فیلم ۲۱ روز بعد ساخته #محمدرضا_خردمندان)