کارگردان :Ben Falcone

نویسندگان :Ben Falcone

بازیگران :Melissa McCarthy,Kristen Bell,Peter Dinklage

فیلمنامه «رئیس» توسط مک کارتی، فالکون و استوی مالوری(Steve Mallory بازیگری که نویسنده شده است) به نگارش در آمده و به همین خاطر توانسته آخرین تلاش های ستاره فیلم را به نمایش بگذارد. به طوری که این فیلم، سایر فیلم های وسوسه انگیز و عامیانه که تماما حول کلوب و پسر می گذرد را کنار زده است. مک کارتی فیلم متفاوتی را خلق کرده، او این کار را با استفاده از رابطه خواهرانه گرم و باورپذیر( همچون فیلم Tammy ) و بازسازی زنانه فیلم های سنتی مرد محور (همچون فیلم The Heat و فیلم در شرف اکران Ghostbusters) و دست انداختن خودش با شوخی هایی درمورد ظاهر و یا وزنش (مانند نقشش به عنوان یک مامور مخفی بااستعداد در فیلم Spy ) انجام داده است.

میشل دارنل (با بازی مک کارتی) ملکه خود ساخته شرکت است، او به عنوان چهل و هفتمین زن ثروتمند امریکا هم شناخته شده است. این شخصیت به هیچ وجه عمیق یا قابل توجه نیست. با این حال مک کارتی قطعا برای شرکت ارزشمند تر از دخترهای شلخته و بازنده ای است که در فیلم های قبلی باز کرده است. این شخصیتِ مو قرمز چیزی میان مارتا استوارت(Martha Stewart تاجر، نویسنده، مجری) و میراندا پریستلی (Miranda Priestley یکی از شخصیت های زن برجسته رمان شیطان پرادا می پوشد) است ، مخصوصا با ردیف کت های رنگارنگ، شالها ، خز ها و یقه اسکی هایی که طراح لباس فیلم، وندی چوک به تنش کرده است. ظاهرا میشل ثروتش را از طریق ظلم، پرخاشگری و فحاشی افراطی کسب کرده است( خصوصیات واقعی اش سخت تر کشف می شوند). همانگونه که در هنرنمایی آغازین فیلم مشاهده می کنیم، میشل بیشتر زمانش را صرف القای همان عقاید جاه طلبانه ای می کند که رهبران زن آینده دارند. اما زمانی که به معاملات نهانی متهم و به ۴ ماه زندان محکوم می گردد، شرایط او برعکس می شود و درنهایت بدون پول و خانه در خیابان های شیکاگو رها می شود.

ناجی میشل دستیار سابقش، کلیر می باشد. کسی که با اکراه میشل را به آپارتمانِ خود و دختر نوجوانش ریچل(Ella Anderson) راه می دهد. میشل حتی پیش از آن که با قضیه «تیم گلهای قاصدک » آشنا شود، یک رابطه قوی دوستانه با ریچل مهربان ایجاد می کند.ایده فروش میلیون دلاری شیرینی، توسط یک دختر پیشاهنگی سریعا به ذهن میشل خطور می کند و او متوجه می شود که این دختر کوچک ونیکوکاربیچاره اصلا خبر ندارد که روی معدنی از طلا نشسته است . زمانی که میشل متوجه می شود کلیر شیرینی های فوق العاده ای می پزد، میشل او را تشویق می کند که از شغل بی سرانجامش استعفا دهد تا بتوانند تجارت شیرینی پزی شراکتی ای راه بیندازند که هردویشان را پولدار کند. در جریان این کارها، میشل نیز به ریچل و دوستان دسته پیشاهنگی اش درس هایی از مدیریت، تجارت و ضرورت دفاع از خود را یاد می دهد.

موضوع تاثیر یک بزرگتر بدبین و بازنده بر روی توده جوانان آسیب پذیر، قبلا هم در فیلم های دیگری مثل فیلم خوب «مدرسه راک »( School of Rock) و فیلم زننده « بابانوئل بد» (Bad Santa)استفاده شده بود اما فیلم رئیس به این موضوع تکراری با نگاه تازه ای پرداخته است. لذت خاصی در تماشای میشلِ خودرای حین ادای فحش های رکیک در اتاقی پر از مادر و دخترهای وحشت زده وجود دارد ،پیروزی منصفانه میشل در برابر هلن (با بازی Annie Mumolo )، عوضی درجه یکی که رقیب او می شود نیز دلنشین است. مک کارتی، کسی است که توهین های رکیک را به صورت طنازانه ای ادا می کند و چند باری تماشاچیان را عمیقا می خنداند یا وادار می کند پوزخند بزنند، خنده ای که شاید بر اساس مفهومی عمیق باشد.

درپایان، توانایی مک کارتی در بازیگری – با توجه به استعداد مهار ناشدنی او برای نمایش کمدی فیزیکی و روش فوق العاده اش برای بذله گویی- بیشتر از غریزه نویسندگی اش توصیه می شود. چرا که نویسندگی او در بهترین حالتش «غیرقابل اعتماد» به نظر می رسد. بهترین قسمت ازفیلم کمدی « رئیس»، مبارزه خیابانی خطرناکی است که میان دختران شیرینی فروش پیشاهنگ(که عزیزدردانه های دارنل خوانده می شوند) و تیم قاصدکِ هلن رخ می دهد. اما از شیوه فیلمبرداری این قسمت( به صورت حرکت آهسته بی روح) مشخص است که فالکون و همکارانش گمان کرده اند، تنها ایده مبارزه این دختران تا سرحد مرگ،بی نهایت خنده دار خواهد بود و حتی ممکن است همینطور باشد. حداقل در مقایسه با سکانس های مزخرفی مثل زمانی که میشل دربرابر رنالت (با بازی Peter Dinklage) شمشیر ژاپنی می چرخاند یا در مورد انتقام گیری طولانی مدت و رابطه عاشقانه ی متناوب میشل این موضوع صدق می کند.

همه چیز در این فیلم – حتی زمانی که مسیر فیلم منحرف می شود- عمدی و بی دلیل به نظر می رسد. کلیر یک زن مهربان و بازیچه دست دوست پسرش (با بازی Tyler Labine) است به این دلیل که شاید می خواهد ازالقای این ایده که او و میشل ممکن است چیزی بیشتر از دو شریک تجاری باشند جلوگیری کند. کتی بیتس(با بازی Kathy Bates ) به زحمت از پس نقشش بر می آید. فیلمنامه احتمالا احساس کرده که بارِ کمدی فیلم کاهش یافته و به خاطر همین غرق در شوخی های بی هدف جنسی شده و در جریان این کار حتی از قبل هم بی مزه تر شده است. مک کارتی و بل سکانسی با شوخی های جذاب زنانه دارند، لحظه ای بی هدف که شاید از معدود مواقعی باشد که فیلم «رئیس» واقعا موفق ظاهر می شود.