جرج برنارد شاو (به انگلیسی: George Bernard Shaw)، (زادهٔ ۲۶ ژوئیه ۱۸۵۶ – درگذشتهٔ ۲ نوامبر ۱۹۵۰)، که به اصرار خود با نام برنارد شاو شناخته می‌شود، نمایش‌نامه‌نویس، منتقد ادبی، اهل جدل، فعّال سیاسی و مبلّغ سوسیالیست ایرلندی‌تبار، و همچنین گیاهخوار بود.

او با از ۶۰ نمایشنامه از خود به جای گذاشت و در آثارش تلفیقی از طنز معاصر و تمثیل تاریخی را به کار می‌برد. وی تبدیل به برجسته‌ترین نمایشنامه‌نویس دوران خود شده و در سال ۱۹۲۵ برندهٔ جایزهٔ نوبل ادبیات شد.

از او به‌عنوان توانمندترین نمایش‌نامه نویس بریتانیایی پس از شکسپیر و نافذترین رساله‌نویس پس از جاناتان سوییفت، هجونویس ایرلندی، یاد می‌کنند.

برنارد شاو همچنین یکی از برترین منتقدان موسیقی و تئاتر نسل خود محسوب می‌شده‌است. او از مؤسسین مدرسه اقتصاد لندن بود.

او در اواخر دههٔ ۱۹۲۰ به دلیل اعتقاد فابیانیسم به اصلاح تدریجی از نقش اجرایی خود کناره‌گیری کرد و به تحسین دیکتاتورهای چپ و راست از جمله موسولینی و استالین پرداخت. در سال‌های پایانی عمرش بیانیه‌های عمومی کمتری منتشر ساخت، اما تا مدت کمی پیش از مرگ به خلق آثار فراوانش ادامه داد و در سن ۹۴ سالگی در حالی که از دریافت تمام نشان‌های ملی - از جمله نشان مریت در سال ۱۹۴۶ - خودداری کرده بود از دنیا رفت.

جوایز

او برای نمایشنامهٔ ژاندارک در سال ۱۹۲۵ میلادی جایزه ادبی نوبل گرفت.

همچنین او در سال ۱۹۳۸ جایزه آکادمی اسکار را برای بهترین فیلمنامه اقتباسی دریافت کرد.