حسین خانی‌بیک (زادهٔ ۱۸ مرداد ۱۳۲۰ در تهران) بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون اهل ایران است. 

زندگی

حسین خانی‌بیک سال ۱۸ مرداد ۱۳۲۰ در محلهٔ پامنار (تهران) تهران متولد شد.هادی اسلامی پسرخاله و به‌نوعی برادر رضاعی او بود.

وی در یک خانوادهٔ مذهبی بزرگ شد و به همین دلیل گرایش بسیار زیادی به امامان شیعه پیدا کرد. به گفتهٔ خود وی، سوم هر ماه در خانه‌شان مراسم روضه‌خوانی برپا بوده و در آن روز ۱۶ روضه‌خوان به خانه دعوت می‌کردند به طوری که وی با این ذهنیات بزرگ شده و خواندن روضه‌ها را از بچگی یاد گرفته بود.

وی در همان محلهٔ پامنار (تهران) در مدرسه‌ای به نام «برزویه» تحصیلاتش را آغاز کرد.از همان ابتدا به هنر علاقه‌مند بود و تئاترهای مدرسه فرصت مناسبی بود تا هیجانات هنری خود را تخلیه کند. اوج این علاقه در سال ۱۳۳۲ نمود پیدا کرد. در این سال وی که ۱۲ سال داشت گرایش شدیدی به کارهای نمایشی پیدا کرد و از طرفی عشق تماشای فیلم‌های سینمایی در وی شدت گرفت.

وی ۴ دختر دارد، اهل ورزش است و بسیاری از مردم تهران او را در حال دوچرخه‌سواری، کوه‌نوردی یا سوارکاری دیده‌اند.

رابطهٔ او و هادی اسلامی بسیار نزدیک و به گفتهٔ خانی‌بیک از برادر به برادر نزدیک‌تر بود. آن‌ها زمستان‌ها زیر یک پایهٔ کرسی می‌خوابیدند، با هم و همراه هم بزرگ شده و با هم به دنیای هنر راه پیدا کردند و لحظه‌به‌لحظه در زندگی همراه هم بودند و در شب عروسی خانی‌بیک، اسلامی به خواهرزادهٔ وی علاقه‌مند شد و یک سال بعد هادی اسلامی داماد خواهر وی گردید و این پیوند رابطهٔ آن‌ها را قوی‌تر کرد.

فعالیت هنری

تئاتر

در سال ۱۳۴۵ مهین دیهیم خانهٔ تئاتری ایجاد کرد که به خانهٔ هنرمندان ایران معروف شد. و خانی‌بیک نیز شاگرد مهین دیهیم شده و برای اولین‌بار کار تئاتری خود را آغاز کرد و اولین جرقه‌های هنر تئاتر حرفه‌ای در وی پدید آمد.

از سال ۱۳۴۷ با همکاری عباس جوانمرد و هادی اسلامی به طور رسمی کار تئاتر را آغاز کرد و گروهی به نام «گروه دوم هنر ملی» تشکیل دادند که اعضای آن را هنرمندانی چون خسرو شکیبایی، سیروس گرجستانی، رقیه چهره‌آزاد، مهری مهرنیا، کیومرث ملک‌مطیعی، قاسم افشار و... تشکیل می‌دادند.او می‌گوید: «ما افراد منسجمی بودیم و همدیگر را بسیار دوست داشتیم و به دلیل علاقهٔ شدیدی که به تئاتر داشتیم تبدیل به آچار فرانسهٔ ادارهٔ تئاتر شده بودیم.» آن روزها «گروه اول هنر ملی» را عزت‌الله انتظامی، محمدعلی کشاورز، علی نصیریان، جمیله شیخی و... تشکیل می‌دادند.

وی روزهای اول کارش را با نمایشنامه‌هایی که هادی اسلامی می‌نوشت آغاز کرد و اولین نمایشنامهٔ صحنه‌ای خود را به نویسندگی و کارگردانی هادی اسلامی در انجمن سفارت آمریکا در تهران به روی صحنه برد و در تئاترهایی چون حسن سنتوری نقش «عزیز تارزن» یک معتاد تارنواز را بازی می‌کرد.در این دوره او کارمند دارایی کشور نیز بود.

پس از آن نمایش، مجموعاً در ۱۳ نمایشنامه تا سال ۱۳۵۵ به ایفای نقش پرداخت.

سینما

او سرانجام در سال ۱۳۵۶ وارد سینما می‌شود. اولین کار سینمایی وی باغ بلور نام داشت که در این کار با هنرمندانی چون ناصر محمدی، پرویز فنی‌زاده، پروین سلیمانی و... همکاری داشت.البته او قبلاً کار تلویزیونی کرده بود و در سال ۱۳۴۸ نقش کیمیاگر را ایفا کرده بود.

او در سال ۱۳۵۵ اولین کار سینمایی خود را به نام فانوس سیاه کار کردو تاکنون در ۳۳ فیلم سینمایی و ۴۸ مجموعهٔ تلویزیونی حضور داشته‌است.

فیلم‌شناسی

فیلم‌های سینمایی

باغ بلور (۱۳۵۷)

مریم و مانی (۱۳۵۷)

فریاد مجاهد (۱۳۵۸)

مفسدین (۱۳۵۹) [نمایش داده نشد]

سرباز اسلام (۱۳۵۹)

دست شیطان (۱۳۶۰)

افیون - تب مرگ (۱۳۶۰) 

سفیر (۱۳۶۱)

زیر باران (۱۳۶۳)

زنگ اول (۱۳۶۳)

راه دوم (۱۳۶۳)

تفنگ شکسته (۱۳۶۴)

خانه‌ای مثل شهر ما (۱۳۶۶)

پرستار شب (۱۳۶۶)

صخرهٔ همیشه سبز (۱۳۶۷)

تفنگ‌های سحرگاه (۱۳۶۷)

عبور از غبار (۱۳۶۸)

ریحانه (۱۳۶۸)

آخرین پرواز (۱۳۶۸)

بازگشت قهرمان (۱۳۶۹)

آهوی وحشی (۱۳۶۹)

پوتین (۱۳۷۰)

راه افتخار (۱۳۷۳)

فرار مرگبار (۱۳۷۴)

دیپلمات (۱۳۷۴)

از جنوب تا شمال (۱۳۷۴)

حرفه‌ای (۱۳۷۵)

غریبانه (۱۳۷۶)