ژان لوئی ترنتینیان
بازیگر | 93 ساله- 0 دیدگاه
- 219 بازدید
بیوگرافی
ژان لویی ترنتینیان (به فرانسوی: Jean-Louis Xavier Trintignant) (تلفظ فرانسوی: [tʁɛ̃tiɲɑ̃])، متولد ۱۱ دسامبر ۱۹۳۰ هنرپیشه بین‌المللی اهل فرانسه است.
او برندهٔ جایزهٔ بهترین بازیگر جشنواره فیلم کن در سال ۱۹۶۹ و برندهٔ جایزهٔ بهترین بازیگر جایزه سزار در سال ۲۰۱۳ میلادی برای فیلم عشق است.
جوایز
۱۹۶۸- خرس نقره‌ای بهترین بازیگر برای فیلم مرد دروغگو
۱۹۶۹ - بهترین بازیگر جشنواره فیلم کن برای فیلم زد
۱۹۷۲ - دیوید دی دوناتلو - جایزهٔ ویژه
۲۰۱۲ - جوایز فیلم اروپا - بهترین بازیگر برای فیلم عشق
۲۰۱۳ - جایزه سزار - بهترین بازیگر برای فیلم عشق
ترنتینیان پنج بار نامزد دریافت جایزه سزار در سال‌های ۱۹۸۷، ۱۹۹۵، ۱۹۹۶، ۱۹۹۹، و ۲۰۱۳ شد.
گزیدهٔ فیلم‌شناسی
| سال | عنوان فیلم | نقش | کارگردان | توضیحات |
|---|---|---|---|---|
| ۱۹۵۶ | قانون کوچه‌ها | ایو ترگیه | رالف حبیب | |
| و خدا زن را آفرید | میشل تاردیو | روژه وادیم | ||
| ۱۹۵۹ | روابط خطرناک | دانسنی | روژه وادیم | |
| تابستان خشن | کارلو کارمولی | والریو زورلینی | ||
| ۱۹۶۰ | استرلیتس | سگور جونیور | آبل گانس | |
| ۱۹۶۲ | نبرد در جزیره | کلمان لسه | آلن کاوالیه | |
| زندگی آسان | روبرتو ماریانی | دینو ریسی | ||
| ۱۹۶۵ | آدمکشان کوپه | اریک گراندن | کوستا گاوراس | |
| ۱۹۶۶ | یک مرد و یک زن | ژان لویی دورک | کلود للوش | |
| ۱۹۶۸ | گوزن‌های ماده | پل توما | کلود شابرول | |
| سکوت بزرگ | سکوت | سرجو کوربوچی | ||
| عشق من، عشق من | ونسان فالز | نادین ترنتینیان | ||
| مردی که دروغ می‌گوید | ژان رابین / بوریس واریسا | آلن رب‌گریه | جشنواره فیلم برلین — جایزه خرس نقره‌ای برای بهترین بازیگر | |
| ۱۹۶۹ | هرزه | کارلو د مارکی | پاسکواله فستا کامپانیله | |
| آمریکایی | برونو | کارلو د مارکی | ||
| زد | کریستوس سارتزتاکیس | کوستا گاوراس | بهترین بازیگر مرد جشنواره فیلم کن | |
| شبی نزد خانم مد | ژان لویی | اریک رومر | ||
| ۱۹۷۰ | همرنگ جماعت | مارچلو کلریچی | برناردو برتولوچی | |
| ولگرد | سیمون دورک | کلود للوش | ||
| ۱۹۷۱ | بدون انگیزه آشکار | استفان کارلا | فیلیپ لابرو | |
| ۱۹۷۱ | تریاک و چوب دستی | شودیه | احمد راشدی | |
| ۱۹۷۲ | سوءقصد | فرانسوا دارین | ایو بواسه | |
| ۱۹۷۲ | مرد مقتول | لوسین بلون | ژاک دری | |
| ۱۹۷۳ | قطار | ژولین ماروایور | پیر گرانیه-دفر | |
| ۱۹۷۴ | سرخوردن تدریجی لذت | افسر پلیس | آلن رب‌گریه | |
| ویلن‌های مجلس رقص | میشل | میشل دراش | ||
| راز | داوید داگر | رابرت آنریکو | ||
| گوسفند هار | نیکلا ماله | میشل دوویل | ||
| ۱۹۷۵ | فلیک استوری | امیل بویسون | ژاک دری | |
| ۱۹۷۷ | مسافران | الکس موانو | سرژ لوروای | |
| ۱۹۷۸ | پول دیگران | هانری رنیه | کریستین دو شالونژ | |
| ۱۹۸۰ | تراس | انرکو دورسی | اتوره اسکولا | |
| شما را دوست دارم | ژولین | کلود بری | ||
| ۱۹۸۱ | شور عشق | دکتر | اتتوره اسکولا | |
| آب‌های ژرف | ویک آلن | میشل دویل | ||
| مالویل | فولبر | کریستین دو شالونژ | ||
| ۱۹۸۳ | زنده باد یکشنبه | ژولین ورس | فرانسوا تروفو | |
| زیر آتش | مارسل ژازی | راجر اسپاتیسوود | ||
| ۱۹۸۴ | زنده باد زندگی | فرانسوا گوشه | کلود للوش | |
| ۱۹۸۵ | رفتن و بازگشتن | رولاند ریویر | کلود للوش | |
| قرار ملاقات | اسکراتسلر | آندره تشینه | ||
| ۱۹۸۶ | یک مرد و یک زن: ۲۰ سال بعد | ژان لویی دورک | کلود للوش | |
| زن زندگیم | پیر | رژی وارگنیه | نامزد - جایزه سزار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد | |
| ۱۹۸۹ | هتل بونکر پالاس | هلم | آنکی بیلال | |
| ۱۹۹۱ | سپاس، زندگی | افسر اس اس | برتران بلیه | |
| ۱۹۹۴ | سه رنگ: سرخ | ژوزف کرن | کریشتوف کیشلوفسکی | نامزد — جایزه سزار بهترین بازیگر نقش اول مرد |
| ۱۹۹۵ | شهر بچه‌های گمشده | صدا | ژان پیر ژونه ومارک کارو | |
| فیستا | سرهنگ مازاگوال | پیر بوترن | نامزد — جایزه سزار بهترین بازیگر نقش اول مرد | |
| ۱۹۹۶ | قهرمان تودار | آلبر دهوس (بزرگسال) | ژاک اودیار | |
| ۱۹۹۸ | آنهایی که مرا دوست دارند می‌توانند سوار قطار بشوند | لوسین امریش /ژان باتیست امریش | پاتریس شرو | نامزد — جایزه سزار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد |
| ۲۰۰۳ | ژانی و جان | آقای کانون | ساموئل بانشتری | |
| ۲۰۱۲ | عشق | ژرژ | میشائل هانکه | جایزه سزار برای بهترین هنرپیشه مرد جایزه فیلم اروپا برای بهترین هنرپیشه مرد جایزه لومیر مطبوعات خارجی برای بهترین هنرپیشه مرد نامزد—جایزه اینترنشنال سینه فیل سوسایتی برای بهترین هنرپیشه مرد نامزد—جایزه فیلم کریتیکس سرکل لندن برای هنرپیشه سال |
