گریس پاتریشیا کلی (به انگلیسی: Grace Patricia Kelly) ‏(زاده ۱۲ نوامبر ۱۹۲۹ - درگذشته ۱۴ سپتامبر ۱۹۸۲) بازیگر مشهور هالیوود و برنده جایزهٔ اسکار و سپس با ازدواج با رینیهٔ سوم، حُکم‌ران شاهزاده‌نشین موناکو، ملکهٔ آن کشور و ملقب به عنوان سلطنتی گریس موناکو شد

انجمن فیلم آمریکا وی را از جملهٔ بزرگترین بازیگران زن تمامی دوران‌ها می‌داند.

زندگی‌نامه

گریس کلی در سال ۱۹۲۹ در فیلادلفیا پنسیلوانیا به دنیا آمد. پدرش جان بی. کلی قهرمان المپیک و فرزند مهاجری ایرلندی و میلیونری خودساخته بود و مادرش مارگریت کاترین دختر مهاجری آلمانی بود. دو خواهر و یک برادر داشت.

در دوازده سالگی در یکی از نقش‌های اصلی نمایشنامه‌ای ظاهر گشت. تحصیلات خود را در آموزشگاه راوینهال و مدرسه استیونس و آموزشگاه هنرهای دراماتیک نیویورک به پایان برد. مدتی به عنوان مدل مشغول کار شد. در سال ۱۹۴۷ به برادوی راه یافت و در نقش دختر ریموند ماسی در نمایش پدر اثر عمویش جرج کلی به روی صحنه رفت. در نمایش‌هایی چندی به ایفای نقش پرداخت و در چند نمایش تلویزیونی بازی کرد. در اواسط دهه پنجاه و پیش از ازدواج با شاهزادهٔ موناکو راینیر سوم، شایعاتی مبنی بر ارتباط گریس کلی و محمدرضا شاه پهلوی وجود داشت، که به کلی بر پایه برخی گفته‌ها و شنیده‌ها از جمله سخنان ملکه ثریا در کتاب خاطراتشان می‌توان به درست بودن این موضوع نگاه کرد.

فیلم‌ها

موفقیت‌هایش در نمایش‌های تلویزیونی سبب شد تا در سال ۱۹۵۱ در اولین فیلمش چهارده ساعت به کارگردانی هنری هاتاوی در نقش کوچکی ظاهر شود. سال بعد در نقش ایمی کین در فیلم وسترن نیمروز و در کنار گری کوپر و کارگردانی فرد زینه‌مان حضوری برجسته یافت و به بازیگری محبوب تبدیل گشت. در سال ۱۹۵۳ بازی در فیلم موگامبو در کنار کلارک گیبل و اوا گاردنر و کارگردانی جان فورد بر شهرت و محبوبیت او افزود. در سال ۱۹۵۴ در فیلم ام را نشانه قتل بگیر به کارگردانی آلفرد هیچکاک بازی کرد. بازی در فیلم دختر روستایی در سال ۱۹۵۴ جایزهٔ اسکار را برای او به ارمغان آورد. در سال ۱۹۵۵ دو فیلم برای گرفتن دزد و پنجره عقبی به کارگردانی هیچکاک بازی کرد.

شاهدخت موناکو

با ازدواج با شاهزادهٔ موناکو در ۱۹ آوریل سال ۱۹۵۶ بازی در فیلم را کنار گذاشت. برای سال‌ها، نمایش و پخش فیلم‌های گریس کلی در قلمروی شاهزاده‌نشین موناکو، ممنوع بود.

گریس کلی در ۱۳ سپتامبر ۱۹۸۲ در حادثهٔ اتومبیل به‌شدت مجروح شد. او یک روز بعد و در سن ۵۲ سالگی در بیمارستانی که بعدها نام بیمارستان مرکزی پرنسس گریس را بر آن نهادند، درگذشت.