رخساره قائم مقامی” (Rokhsareh Ghaemmaghami) در ۶ فروردین سال ۱۳۵۵ (۲۶ مارس ۱۹۷۶) در تهران و در خانواده ای فرهنگی به دنیا آمد. پدرش علاقه زیادی به هنر داشت. پس از گذراندن دبستان و راهنمایی در دبیرستان رشته ریاضی را برگزید. در طول نوجوانی تجربه هایی ناپیوسته در زمینه کلاس طراحی و نقاشی داشت اما هیچگاه آن را جدی نگرفت. در رشته مهندسی شیمی قبول شد و به دانشگاه رفت اما علاقه چندانی به این رشته نداشت. در طول تحصیل دردانشگاه به سینما علاقمند شد. تماشای فیلمهایی چون “هامون”، “باشو” و “نرگس” در سینما عصر جدید گشایشگر فصلی نوین در زندگی رخساره بود. در سال آخر دانشگاه و بدون اطلاع تصمیم گرفت که در کنکور هنر شرکت کند. والدینش فقط زمانی متوجه این موضوع شدند که عکس او را به عنوان نفر سوم کنکور هنر در روزنامه دیدند! بدین ترتیب او به سینما تئاتر راه یافت و مشغول تحصیل در رشته سینما شد. از همان ابتدا گرایش خاصی به سینمای مستند داشت و حتی در مصاحبه ورودی دانشگاه نیز هدف خود را ساخت فیلمهای مستند اعلام کرده بود. اما با اینحال حس می کرد که فیلم مستند قادر به نشان دادن درونیات و مشکلات روحی انسان نیست و برای رفع این نقیصه استفاده از تصاویر انیمیشن را در لابه لای فیلم مستند مفید می دانست. این ایده او را به سمت انیمیشن کشاند و در کنکور کارشناسی ارشد رتبه اول را کسب کرده و وارد دنیای انیمیشن شد. البته انتخاب انیمیشن برای ادامه تحصیل با تردیدهای فراوان همراه بود زیرا که معتقد بود طراحیش به اندازه کافی خوب نیست. در این کلاسها او از محضر اساتیدی چون فائز علیدوستی و استاد دهستانی بهره مند شد.

اولین فیلم وی با عنوان “عشقبازی” در سال ۱۳۸۰ ساخته شد که در حقیقت پایان نامه دوره کارشناسیش بود. این فیلم مستند که رخساره آن را یک ماجراجویی شیطنت آمیز توصیف می کند درباره کفتربازهای تهران است. “عشقبازی” در جشنواره کیش پذیرفته شد. حضور در این جشنواره فرصتی بود تا رخساره با آثار فیلمسازانی چون بهمن کیارستمی، ابراهیم مختاری و محمدرضا مقدسیان آشنا شده و بیشتر با مولفه های فیلم مستند آشنا شود.

رخساره در جشنواره پویانمایی تهران و در کنفرانس انیمیشن مستند با خانم جیلین لیسی آشنا شد و لیسی او را با هنرمندان زیادی که قبلاً در این زمینه کار کرده بودند آشنا کرد. رخساره شروع به مکاتبه با آنها نموده و بعد از حدود یکسال پروژه پایان نامه خود را به پایان رساند. این پایان نامه شامل یک کتاب و یک فیلم بود. کتاب “انیمیشن مستند، شیوه بیانی تازه” تحقیقی بود درباره انیمیشن مستند که جایزه بهترین تالیف از دومین جشن کتاب سال سینمای ایران را نیز نصیب خود کرد. در این کتاب مطالبی چون مستند انیمیشن ، چیستی فیلم مستند و طبقه بندی های آن، دلایل رواج انیمیشن های مستند از دهه ۸۰ به بعد، تاریخچه و طبقه بندی های انیمیشن مستند، و زیبایی شناسی انیمیشن در انیمیشن مستند بررسی و در پایان دو نمونه از این آثار تحت عنوان «رایان» و «صدای مادرش» تحلیل شده اند.

اما چیزی که رخساره قائم مقامی را به شهرت رساند بخش دوم پایان نامه اش بود: فیلمی با عنوان “سیانوزه”. این فیلم درباره زندگی یک نقاش خیابانی به نام جمشید امینی فر است که بخشهایی از آن بصورت انیمیشن ساخته شده است. رخساره کاراکترها و مولفه های نقاشی های خود جمشید را الگو قرار داد و در طول مدت نه ماه بخشهای انیمیشنی فیلم را ساخت و سال ۱۳۸۶ فیلم آماده شد. فیلم موفقیتی غیرقابل انتظار داشت تا حدی که در طول یک سال رخساره مجبور شد ۱۴ بار برای شرکت در جشنواره های مختلف به اروپا سفر کند. فیلم جوایز زیادی (حدود ۱۵ جایزه بین المللی) از آن خود کرد که می توان به جایزه بهترین مستند دانشجویی در جشنواره شفیلد انگلستان، نانوک نقره ای برای بهترین مستند کوتاه از جشنواره فلاهرتیانا روسیه، دیپلم افتخار از جشنواره لایپزیگ و … اشاره کرد.

بعد از سیانوزه در سال ۱۳۸۹ رخساره دو فیلم دیگر ساخت؛ اولی فیلمی به نام “بیست دقیقه دیر به دنیا آمدم” بود که در مدرسه فیلم دانمارک ساخته شد و موضوع آن “کشف زبان شخصی در مستندسازی” بود که در یک ورکشاپ خلاقه ۱۰ روزه بصورت فشرده شکل گرفت. فیلم دوم با نام “تنهایی پرهیاهو” به سفارش شبکه ۴ ایران ساخته شد که به مسائل و مشکلات کتابخوانی در ایران می پردازد. در سال ۱۳۹۰ فیلمی با عنوان “بالا رفتن از پله ها” راجع به یک نقاش ساخت و این بار سوژه او یک خانم نقاش خودآموخته بود.

رخساره قائم مقامی در حال حاضر در تهران زندگی می کند و مشغول کار بر روی پروژه بعدیش می باشد.