جین آرتور (به انگلیسی: Jean Arthur)‏(۱۹۹۱–۱۹۰۰) هنرپیشه آمریکایی، با نام اصلی گلادیس جرجیانا گرین(به انگلیسی: Gladys Georgianna Greene) در ۱۷ اکتبر ۱۹۰۰ در پلاتسبورگ (نیویورک) زاده شد.

زندگی‌نامه

پدرش عکاس بود. در پانزده سالگی مدرسه را رها کرد تا مدل شود. در سال ۱۹۲۳ میلادی، برای نخستین بار جلوی دوربین رفت و تا مدتی صرفاً در فیلم‌های کوتاه و وسترن‌های کم هزینه بازی می‌کرد.

در اوایل فیلم‌های ناطق (بخاطر صدای گرفته غیرمعمولی اش) و نیز سال ۱۹۳۲ (بخاطر کار و آموزش در تآتر) از کار سینما کنار ماند.

جین آرتور چهره‌ای ظریف و کمابیش ملیح داشت، اما صدای خش دار او با این چهره همخوان نبود و به همین دلیل پس از ظهور فیلم‌های ناطق در سینما، مدتی از فعالیت در سینما کنار گذاشته شد. تا اینکه در نیمه دهه ۱۹۳۰ آرام آرام همین صدا به صورت علامت مشخصه او درآمد.

با فیلم تمام شهر حرف می‌زنند جان فورد به شهرت رسید. او در این فیلم کمدی، نقش دختر احساساتی خوش قلبی را که دم دست است، اما قهرمان مرد متوجه حضورش نمی‌شود، ایفاء کرد و این نقش، شخصیت سینمایی او را در دهه ۱۹۳۰ شکل داد؛ نقشی که مشابه آن را در دو فیلم فرانک کاپرا، یعنی آقای دیدز به شهر می‌رود و آقای اسمیت به واشینگتن می‌رود، مقابل گری کوپر و جیمز استوارت ایفا کرد و این کمدی‌های اجتماعی فرانک کاپرا، اوج کار او بود. بازی او در هر دو فیلم حیرت‌انگیز است و کاپرا از این تضاد میان صدا و چهره او برای تبیین شخصیت زنی که در جامعه‌ای مردسالار، رفتاری مردانه دارد، به نحو احسن استفاده کرد و همواره از او به عنوان بازیگر زن محبوب من نام می‌برد.

شین (۱۹۵۳)

جین آرتور در شاهکار هوارد هاکس، فقط فرشته‌ها بال دارند، کنار کری گرانت، نیز درخشان بود. او در این فیلم باز هم نقشی مشابه را ایفا کرد، با این تفاوت که گرانت برخلاف کوپر و استوارت، جوانی شهرستانی و ساده دل نبود که تحت تأثیر احساسات پاکش قرار گیرد، بلکه مرد خشن و زن گریزی بود که آرتور تحت تأثیر بی‌تفاوتی اش قرار می‌گیرد.

آرتور در ایفای نقش کالامیتی جین در فیلم دشت‌نشین سیسیل بی. دومیل نیز بسیار موفق بود.

گارسن کانین فیلم‌نامه کمدی عاشقانه هر چه بیشتر، خوشحال تر را برای او نوشت و بازی او در این فیلم سبب شد جرج استیونس او را یکی از بزرگترین کمدین‌های تاریخ سینما بخواند.

در میانه دهه ۱۹۴۰، پس از جنگ و جدالی طولانی با رئیس کلمبیا، هری کان، از قید و بند قراردادش رها شد. با این همه تنها دو بار در فیلم‌های سینمایی ایفای نقش‌هایی را به عهده گرفت. برای آخرین بار، در نقش خاطره انگیز همسر ون هفلین در وسترن شین بازی کرد.

جین آرتور در دو فیلم آخرش ماجرای خارجی و شین نیز موفق ظاهر شد.

در ۱۹۵۰ میلادی، برای بازی در نقش اصلی یک اجرای برودوی پیتر پن مورد استقبال بسیار قرار گرفت.

در تلویزیون نیز در سال ۱۹۵۶ شوی جین آرتور را اجرا می‌کرد.

جین آرتور مدتی نیز در واسار و دیگر کالج‌ها تدریس تآتر می‌کرد و گهگاه روی صحنه می‌رفت. برای فیلم هر چه بیشتر، خوشحال تر نامزد دریافت اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن شد.

جین آرتور در ۱۹ ژوئن ۱۹۹۱ در کارمل کالیفرنیا در گذشت.

زندگی خصوصی

جین آرتور در سال ۱۹۲۸ با جولیان انکر ازدواج کرد که پس از یک روز جدا گردید.

در ۱۹۳۲ با فرانک راس، کوچک که تهیه‌کننده و آوازخوان بود، ازدواج کرد.

او در سال ۱۹۴۹ از شوهر دومش، فرانک راس جدا شد.