پیتر «پیت» سیگر (به انگلیسی: Peter "Pete" Seeger) خواننده موسیقی فولک و کنشگر آمریکایی بود. در دههٔ ۶۰ میلادی، سیگر به خواننده‌برجستهٔ موسیقی اعتراضی بدل شد و به پشتیبانی از خلع سلاح بین‌المللی، حقوق مدنی، جنبش ضدفرهنگ و حفظ محیط زیست پرداخت. ترانهٔ او به نام «ما پیروز می‌شویم»، که در سرودهای روحانی و کلیسایی سیاهان ریشه دارد به سرود جنبش حقوق مدنی آمریکا در دههٔ ۶۰ بدل شد. از جمله ترانه‌های محبوب او می‌توان به «اگه یه چکش داشتم» و «چه شدند آن گل‌های زیبا؟» و «بگرد، بگرد، بگرد» اشاره کرد.

زندگی‌نامه

پدر پیت سیگر موسیقی‌شناس بود و او را از کودکی، هنگامی که در کانتیکت به مدرسه شبانه‌روزی می‌رفت، با موسیقی فولک مناطق روستایی آمریکا آشنا کرد. پیت بعدها با دو خواننده اسطوره‌ای دیگر فولک آمریکا دوست شد: یکی لید بلی، خواننده موسیقی سبک بلوز سیاهان، و دیگری وودی گاتری. پیت و وودی در دوران رکود بزرگ اقتصادی سال‌های دهه ۱۹۳۰ در سراسر آمریکا کنسرت‌هایی اجرا کردند که همهٔ عوایدش به فعالان حقوق کارگران اختصاص داشت.

پیت سیگر بعد از خدمت در ارتش در جنگ جهانی دوم گروه چهارنفری ویورز (Weavers) را به راه انداخت که در اوایل دهه ۱۹۵۰ با ترانه‌هایی مثل «بوسه از شراب شیرین‌تر است»، «اگه یه چکش داشتم» و «شب‌به‌خیر، آیرین» محبوبیت فراوان یافت و به موسیقی فولک آمریکا جان تازه‌ای دمید. اما زمانی که گفته شد سیگر قبلاً به حزب کمونیست نزدیک بوده، موفقیت گروه رو به افول گذاشت. وی از اجرای برنامه در تلویزیون منع شد، و نهایتاً به کمیته فعالیت‌های غیرآمریکایی مجلس نمایندگان فراخوانده شد، ولی از پاسخگویی به پرسش‌های مربوط به فعالیت‌های سیاسی‌اش خودداری کرد. پیت محاکمه و به جرم اهانت به کنگره به زندان محکوم شد؛ هر چند مجازاتش بعداً لغو شد.

سیگر در طول عمر هنری‌اش جوایز زیادی دریافت کرد و تحسین زیادی برانگیخت. یکی از مهم‌ترین آن‌ها جایزه گرمی سال ۱۹۹۳ برای یک عمر دستآورد هنری بود. وی یک سال بعد جایزه افتخار «مرکز هنرهای نمایشی کندی» در واشینگتن را گرفت و در سال ۱۹۹۶ نامش به تالار مشاهیر راک‌اندرول راه یافت.

در سال ۲۰۰۹ پیت سیگر به مناسبت شروع دوره اول ریاست جمهوری باراک اوباما، کنسرتی در بنای یادبود لینکن در واشینگتن برگزار کرد.

به گفتهٔ خانوادهٔ سیگر وی شنبه شب ۲۷ ژانویه ۲۰۱۴ در سن ۹۴ سالگی بر اثر عوارض کهولت درگذشت.