با پیشرفت تکنولوژی از یک سو و نگرانی جوامع بشری از ابزارهای جاسوسی اینترنتی مدرن که هر روز نسبت به گذشته دامنه آن گسترده تر می گردد، امنیت بخش گسترده ای از مباحث دنیای مدرن را در سالهای اخیر در برگرفته است. شاید جنجالی ترین مورد درباره جاسوسی از شهروندان مربوط به پرونده ادوارد اسنودن باشد که با افشای جزئیات جاسوسی دولت ایالات متحده از شهروندانش، بار دیگر بحث امنیت را به تیتر اول رسانه ها تبدیل و خودش را هم به یک سوژه سینمایی مبدل نمود. « سیرکل » جدیدترین اثری است که درباره امنیت و جاسوسی شرکت های اینترنتی ساخته شده است. داستان فیلم از این قرار است :

می ( اما واتسون ) دختر جوانی است که موفق می شود شغلی در یک شرکت قدرتمند اینترنتی به نام « سیرکل » برای خود مهیا نماید. وی در این شرکت پله های ترقی را به سرعت طی می کند و تبدیل به کارمند نمونه ای می شود که در معرفی جدیدترین دستاورد این شرکت نیز حضور فعالی خواهد داشت. اما می بزودی متوجه می شود که حضورش در این شرکت می تواند به معنای از دست رفتن آزادی شهروندی باشد به همین دلیل مبارزه خود را برای نجات آزادی بشریت آغاز می کند و...

« سیرکل » بطور واضح به شرکت های بزرگ اینترنتی و تسلط آنان بر جمعیت دنیا اشاره دارد. شرکت سیرکل در فیلم را می توان تلفیقی از گوگل و اپل در دنیای واقعی برشمرد که مدیران آنان همواره با لبخند و صمیمیت خاص، بصورت عمومی در کنفرانس ها و همایش ها ظاهر می شوند و دنیا را به تماشای جدیدترین محصولاتشان دعوت می نمایند. در فیلم جدید آقای پونسالت اما این افراد غول های خطرناکی معرفی شده اند که در پشت چهره خندانشان اهدافی شوم پنهان شده و قرار است آن اهداف را در پسِ خدمات هیجان انگیز به مشتریان، عملی نمایند.

« سیرکل » مجموعه ای از مشکلات ریز و درشت را به خود می بیند که باعث شده اثر ابداً نتواند پیام خودش را منتقل نماید. فیلم برخلاف دیگر آثار اینترنت محور که دولت را هیولای غیرقابل مهار و مخل امنیت معرفی می نماید، بر تصمیم شهروندان و ارتباط آنان با شرکت های بزرگ اینترنتی تمرکز دارد و نوک پیکان را به سوی آنان نشانه رفته است با این توضیح که هیچ داستانی برای روایت یک داستان جذاب در این بستر مهیا نکرده و تنها به ارائه پیامهای اخلاقی و گاهاً فلسفی درباره آزادی روی آورده است.

جدیدترین فیلم آقای پانسولت در بخش فیلمنامه شامل سخنرانی های طولانی و خسته کننده ای درباره تکنولوژی و اغراق در زمینه وابستگی به آن و همچنین خدمات شرکت های اینترنتی داشته که نمونه بهتر آن را می توان در سخنرانی غول های اینترنتی جستجو نمود! « سیرکل » بیش از اینکه نیاز به چنین مونولوگ ها و پیامهای مستقیمی داشته باشد، نیازمند روایت یک داستان مشخص برای قهرمان اصلی داشت تا بتواند هشدار هایش را در لایه های زیرین فیلمنامه قرار دهد اما بطور عجیبی، هیچ داستانِ مشخصی در فیلم به چشم نمی خورد.

شخصیت اصلی داستان که دختر جوانی به نام می با بازی اما واتسون است، در تمام طول مدت زمان فیلم بر روی یک خط راست حرکت می کند و نقطه اوج و فرودی در وضعیت او مشاهده نمی شود. حتی داستان بسیار محدود پدر و مادر هم سبب نشده تا تماشاگر فقدان شخصیت پردازی او را تحمل نماید و بتواند به درک صحیحی درباره او برسد چراکه قصه ای برای شنیدن وجود ندارد. به شخصیت پردازی بد او می بایست تدوین عجیب و غریب فیلم که گاهاً با جامپ کات های عجیب تر مواجه است را هم اضافه کرد که شرایط بد فیلم را تکمیل کرده است.

حضور اما واتسون در نقش اصلی فیلم چندان رضایت بخش نیست چراکه نقطه عطفی در بازی او مشاهده نمی شود و کاملاً حضوری تک بعدی در جریان داستان دارد. نکته جالب و عجیب دیگر فیلم تاکید بر حضور تام هنکسدر میان بازیگران اصلی فیلم به شمار می رود که در اغلب پوسترها بصورت برجسته در تصویر حضور دارد در حالی که او حضوری فرعی در فیلم دارد و شاید این یکی از بی رمق ترین نقش آفرینی های هنکس در سالهای اخیر نیز به شمار برود. بطور کل چنانچه هر بازیگر حرفه ای و آماتور دیگری هم جایگزین تام هنکس در این فیلم می شد، اتفاق مشخصی برای کلیت فیلم رخ نمی داد!

« سیرکل » اثری است که تهیه کنندگان آن بارها حق انتشار آن را به دیگری واگذار کرده اند و نکته جالب آنکه در نهایت حاضر شده اند تا آن را با ضرری چند میلیون دلاری واگذار نمایند تا از شر اکران احتمالاً پردردسر و نفروش آن خلاص شوند. حال با اکران فیلم می توان نگرانی تهیه کنندگان را درک کرد چراکه فیلم کمترین جذابیتی به عنوان یک فیلم سینمایی برای مخاطب به همراه ندارد. فیلم نه داستان پُر کششی دارد و نه شخصیت های جذاب و مهمتر از همه، بی نهایت موعظه گر است و شبیه به پیامهای تبلیغاتی می باشد. « سیرکل » شبیه به تیتر روزنامه ای است که جزئیات ندارد!