فیلم Bodied (مضروب)

کارگردان : Joseph Kahn

نویسنده : Alex Larsen , Joseph Kahn

بازیگران : Calum Worthy, Jackie Long, Rory Uphold

خلاصه داستان : یک دانش آموز که برای پایان‎نامه خود روی مسابقات رپ زیرزمینی کار می‌کند، کم کم به این کار وابسته می‌شود و به شکلی جدی در آن فرو می‌رود.

نقد فیلم:

در دنیای جنگ رپی (Battle Rapping)، هیچکس به خاطر خویشتنداری یا ظرافت فکر شده امتیازی نمی‌گیرد. خوشبختانه، آن دو کیفیت را کمتر می‎توان به «جوزف کان» (Joseph Kahn) باسابقه در زمینه کارگردانی موزیک ویدئو نسبت داد، کسی که در میدان مینی از حواشی در هجونامه جنون آمیزش یعنی «مضروب» (Bodied) نیشخند زدن را کنار گذاشته است. با دنبال کردن ماجراهای یک دانش آموز سفیدپوست بی عرضه که به طور اتفاقی تبدیل به یک سلبرتی در دنیای جنگ رپی می‌شود، سومین فیلم بلند «کان» هم یک نامه عاشقانه به دنیای شعر رکیک جنگ رپی است، و یک فرصت برای زیر ذره بین بردن یک سوژه بمب وارانه پس از دیگری – روابط نژادی، تملک و توریسم فرهنگی – آن هم با آن لحن تند و تیز و چموش کارگردان. سهمگین، بیش از حد طولانی، و برخی اوقات زیادی مغرور نسبت به تحریکات خود، «مضروب» به هر حال یک اثر به شدت سرگرم کننده است، و علاقه «کان» به قرار دادن تمام تمایلات لیبرال روی صحنه «سامر جم» هیجان انگیز نشان می‌دهد.

بر خلاف فری استایل، جنگ رپی با موسیقی هیپ هاپ معاصر وجوه اشتراک کمتری دارد و بیشتر به جد هیپ هاپ یعنی بازی The Dozens شبیه است، از آن جایی که دو شرکت کننده در نوبت خود حسابی یکدیگر را نابود می‌کنند آن هم به شکلی قافیه دار، نبرد آن‏‎ها در مکان‌های زیرزمینی جریان دارد که چیزی شبیه به رینگ‌های مسابقات غیرقانونی بوکس با دستان برهنه است. در چنین فضای اوکلند مانندی دانش آموزی از برکلی به نام «آدام» (با بازی «کالم ورثی» (Calum Worthy)) پا به میدان می‌گذارد تا قهرمان جنگ رپی خود یعنی «بن گریم» (Behn Grymm) (با بازی «جکی لانگ» (Jackie Long)) را به صورت حضوری ببیند. به شکلی ساده، با دلشوره و به طور دردناکی با دست و پا چلفتی بازی، «آدام» رسما در حال تحقیق بر روی پایان نامه خود – با نام مایوس کننده «کاربرد شاعرانه کلمه کاکاسیاه در جنگ رپی» – است و به همراه خود دوست دختر گیاهخوارش یعنی «مایا» (با بازی «روری آپهولد» (Rory Uphold)) را هم آورده است، کسی که از توهین‎‌های زن ستیز و ضد همجنس بازی که در ادامه می‌شوند را نمی‌تواند تحمل کند.

با صحبت با «بن» برای یادداشت او در یک پارکینگ، «آدام» نقش وکیل مدافع او را وقتی که حریف شکست خورده «بن» سعی می‌کند تا او را در دام یک مسابقه فی البداهه بیندازد، ایفا می‎کند، و خودش از اینکه خیلی راحت از پس آن یکی تازه وارد برمی‌آید، حسابی سورپرایز می‌شود.  همین عملکرد کافی است تا او یک دعوتنامه به یک جنگ واقعی را دریافت کند، جایی که او باید با یک رپر کره‌‎ای آمریکایی به نام «پروسپک» (Prospek) (با بازی «جاناتان پارک» (Jonathan “Dumbfoundead” Park)) مقابله کند. در ابتدا او خجالت می‌کشد تا انواع و اقسام شوخی‎های نژادی که در ذهن دارد را بیان کند، ولی بالاخره «آدام» شل می‌شود و یک توهین دهشتناک را روانه حریف خود می‎کند، و ناگهان جمعیت با او همراه می‎شود. (به نوبه خودش، «پروسپک» صرفا تحت تاثیر قرار گرفته که چطور کلیشه‌های ناخوشایند «آدام» صرفا کره‎‌ای هستند، به جای آن که تمام آسیا را شامل شود: «این با توجه استانداردهای جنگ رپی، از لحاظ فرهنگی حساس است.»)

«بن» «آدام» را زیر پر و بال خود می‌گیرد و تبدیل به یک مرشد نگران برای او می‎شود در حالی که اعضای «بی اریا» (Bay Area) به لس آنجلس سفر می‎کنند، جایی که آن‎ها با تنها شرکت کننده زن فیلم (با بازی «شونیکوا شاندای» (Shoniqua Shandai)) همراه می‌شوند، و گروه آن‌ها و ماجراهایش وقتی که آن‎ها با «مگاتن» (با بازی «دیزستر» (Dizaster)) غول پیکر ملاقات می‎کنند حسابی به هم گره می‎خورد، کسی که جنگ‌های او اغلب به این صورت پایان می‌یابد که حریفان‌اش  با صورتی مشت خورده روی زمین افتاده‌اند. ولی حرفه جدید «آدام» یک فاصله میان او و «مایا» می‌اندازد. و هر چه که او بیشتر نام و نشان برای خود دست و پا می‎کند، به این فکر بیشتر فرو می‎رود که وقتی پدر او (با بازی «آنتونی مایکل هال» (Anthony Michael Hall) که یک پروفسور شعر هم هست چه پیش خود فکر خواهد کرد.

فیلمنامه «مضروب» را «الکس لارسن» (Alex Larsen) نوشته است، کسی که بیشتر او را با نام مستعارش یعنی «کید توئیست» (Kid Twist) می‌شناسند و خودش مدت‌ها یک رپر جنگی در تورنتو بوده است، پس مشخصا او به آن نواحی و آن اتمسفر تسلط بالایی دارد، و «کان» فیلم را پر کرده از چهره‌هایی آشنا. («امینم»، کسی که فیلم «۸ مایل» (۸ Mile) او یک مدل برای این فیلم هم بوده، در میان تهیه کنندگان است.) با به کار گرفتن ستاره سابق کانال دیزنی یعنی ورثی در کنار یک سری دیگر از افراد باسابقه در این عرصه، «کان» حسابی آن تم تازه وارد بودن را در زمینه استهزا آمیز بودن به اجرا می‎گذارد، اگرچه «ورثی» به شکل غافلگیرکننده‌ای در مقابل افراد باسابقه خوب عمل می‌کند.

شاید بزرگ‌ترین نقطه قوت «مضروب» این است که هیچ وقت روی یک هدف مشخص ماندگار نمی‌شود. همکلاسی‌های لیبرال آدام سوژه‌های پرچزئیات‌ترین هجو فیلم هستند، به این ترتیب که آن‎‌ها به شکلی مقدتدرانه بحث می‎‌کنند که چه چیزی نژادپرستی است و چه چیزی نیست آن هم در حالی که در رستوران‌های کوچک مشغول خوردن غذا با شرابسرخ هستند، مشتاق به اینکه چیزهایی را به خود بگیرند که مردمی که در اصل باید به خود بگیرند، به ندرت با آن‌ها روبرو می‌شوند. اگرچه هنوز هم در مرکزیت اثر عمدتا با «آدام» مواجه هستیم. ادب افاده آمیز او کاری می‎کند که همسر «بن» به او «ام سی خشم کوچولو» لقب بدهد، و یک سکانس جالب هم وجود دارد که او عملا در آن با یک اتفاق جامپ اسکر مانند که در واقع ظاهر شدن یک مرد سیاه پوست از بیرون سایه‌ها همگام با یک موسیقی است تا به او پیروزی‌اش در نبرد را تبریک بگوید، حسابی می‌ترسد.

به شکلی کمتر واضح، فیلم همچنین از ما می‌خواهد تا به این فکر کنیم که فیلم در مورد «آدام» چه می‌گوید که او ناگهان این آزادی را حس می‌کند تا در اجتماع چیزهای نژادی بگوید. و در ناحیه‌ای که هیچ چیز قدغن نیست، در کدام نقطه گفتن چیزهای وحشتناک در مورد مردم دیگر به عنوان یک تفریح شروع به تحریک حس پایه‌ای شایستگی در شما می‌شود؟

«کان» که بیشتر به خاطر کارگردانی موزیک ویدئوهای عجیب و غریب و سرشار از ارجاعی مثل «فضای خالی» (Blank Space) اثر «تیلر سوئیفت» (Taylor Swift) و «بدون من» (Without Me) اثر «امینم» شناخته می‎شود، باز هم همان حساسیت باورپذیر را در فیلم بلند آخر خود یعنی «حبس» (Detention) به کار برده بود، و همان قدری که اغلب بامزه بود، فیلم متعاقبا زیر سایه سنگین هوشمندی بی حد و حصر خودش قرار گرفت. اینجا، او یاد گرفته که کمی عقب بایستد، به برگ برنده‌هایش فرصت بیشتری برای خودنمایی دهد، و در مقابل وسوسه زیاده روی هم مقابله کند. فقط  از لحاظ ارتباطی، البته – «مضروب» تجربه‌ای دائما فرسایشی است، پر از کلوز آپ ها، اسمش کات ها، و پر از سیخ زدن‌های متعدد به مخاطب. همه این‌ها در پایان دو ساعت تجربه فیلم کمی خسته کننده است، ولی برای یک بار، «کان» سوژه‌ای پیدا کرده که به اندازه خودش خستگی ناپذیر است.

نقد فارسی