سم الیوت به الی(لیدی گاگا)، خواننده جوان "ستاره ای متولد شد"، می گوید" موسیقی 12 نت بین هر اکتاو است- 12 نت و اکتاو تکرار می شوند، اینکه هنرمندی چگونه دنیا را نشان دهد فقط بستگی به این دارد که چطور این 12 نت را می بیند".

این فیلم تنها خلاصه ی تمیزی از یک کار هنری نیست، بلکه چهارمین نسخه و سومین بازسازی از یک عاشقانه پر فراز و نشیب هالیوودی است. اولی به وسیله ویلیام ولمن و با بازی جنت گینور و فردریک مارچ در سال 1937 ساخته شد، و بعنوان یک فیلم موزیکال در سال 1951 به وسیله جرج کیوکر مورداستفاده قرار گرفت که در آن جودی گارلند و جیمز میسون همچون هنرپیشه های محبوبی هستند که با همگرا شدن زندگی عشقی شان مسیر حرفه ای شان به دو بخش تقسیم می شود. 

در سال 1976 "ستاره ای متولد شد " با بازی کریس کریستوفرسون و باربارا استرایسند از دنیای فیلم به دنیای موسیقی تغییر پیدا کرد- و در نسخه 2018 آن نیز همان صحنه های روشن استیج و استودیو آرام ضبط صدا تکرار می شود. اما خوشبختانه کارگردان، بردلی کوپر، برای نوشتن فیلمنامه مشورت گرفته است تا از گردش شخصیتی حول این 12 نت آشنا استفاده کند. "ستاره ای متولد شد" ممکن است قدیمی باشد، اما در عین حال به طرز هیجان انگیزی جدید است- یک ملودی کاملا شناخته شده که نیروی جدیدی را جستجو می کند. کوپر علاوه بر اینکه در این جا کارگردانی فوق العاده ای را نشان می دهد، در نقش جکسون مین، سوپراستار موسیقی کشور نیز به ایفای نقش می پردازد، که در شروع فیلم کارش بسیار محبوب است. بعد از خوردن ودکا و مشتی قرص، به روی صحنه آمده و برای جمعیت چند موسیقی راک می نوازد، با چنان شوق و اشتیاقی می نوازد که به سختی می توان گفت کی قرار است متوقف شود و همین باعث تا شنونده ها از شروع به فریاد زدن کنند. بعد از اینکه استراحت می کند،  الی( لیدی گاگا ) را می بیند، پیشخدمتی که بعنوان خواننده نیز در کاباره فعالیت دارد و آهنگ فرانسوی زندگی به رنگ صورتی را زمزمه می کند، خوشحال می شود و او را تحسین می کند: دوست دارد با او رابطه عاشقانه ای داشته باشد، همچنین دوست دارد پیشرفت او را ببیند. با هم مشروب فروشی را ترک می کنند و در شهر پرسه می زنند، و در یک پارکینگ ماشین درباره زندگی شان باهم صحبت می کنند. این صحنه ای است که اکثر فیلم ها سطحی از آن می گذرند اما کوپر به خوبی به آن می پردازد، اجازه می دهد تا هردو شخصیت از لحظات سیندرلایی لذت ببرند.

روز بعد الی و دوست صمیمی اش رامون( آنتونی راموس )با جت شخصی به برنامه جدید جکسون می روند. او الی را به سمت سن راهنمایی می کند و میکروفون را به او می دهد.

در این صحنه دقیقا آنچه که انتظار دارید اتفاق می افتد، الی طوری پیشرفت می کند که تقریبا مشابه با خود لیدی گاگا است، چیزی شبیه به ایمی واینهوس- پدر الی با بازی" اندرو دایس" راننده ای است که آهنگ های" سانترا" را گوش می دهد. در این میان محبوبیت جکسون به دلیل اعتیادش به الکل، پارانویا و عدم توانایی اش برای مواجه شدن با گذشته اش کمرنگ می شود.اگر چه این صحنه ها آشنا و قابل پیش بینی است اما از منظر هیجان انگیزی به آن نگاه شده است. صحنه های فیلم با حقیقتی که وجود دارد تلخ می شوند، از صحنه استادیوم گرفته که در آن مراسم مختلفی مانند فستیوال گلاستونبری برگزار می شود و فیلم های کنسرت را به صورت زنده پخش می کند، تا لحظات صمیمیتی که در پشت و روی استیج مشاهده می شود.

این ها منجر شده تا لیدی گاگا – با نام واقعی استفانی جوآن - و کوپر به زوج نمایشی کاملا متناسبی تبدیل شوند: لیدی گاگا در نقشش یک خلوص و صداقتی دارد که این بازی کوپر را سخت تر کرده است. برای هر خواننده ای دنبال کردن جودی گارلند در اولین نقش سینمایی باید دشوار باشد، اما گاگا فراتر از آن بازی کرده است، حتی بعد از اینکه نام فیلم از روی صفحه نمایش محو می شود با خواندن چند خط منجر به تشویق حضار می شود. کوپر صدای زیر و بمی دارد که هیچ وقت خشن نبوده است. او با گاگا بسیار تناسب دارد، و به خوبی سم الیوت که مدیر برنامه های جکسون است، نقش تلخ و شیرینی دارد.

آهنگ های جدیدی به وسیله کوپر و گاگا به همراه چند تن از اهالی موسیقی مانند جیسون ایزبل، یک تهیه کننده موسیقی و گاهی همکار واینهوس به نام مارک رانسون نوشته شده است. به نظر می رسد که برخی از آهنگ ها مانند By The Wayside و Maybe It’s Time To Let The Old Ways Die اشاره ی کاملا معقولی به داستان دارد، آخرین نقش آفرینی کلوز آپ گاگا احساس از دست دادن داشته ها را به فیلم می دهد. این فیلم موزیکال هم برای دوستداران و هم برای مخالفان چنین ژانری ساخته شده است.

منبع: سلام سینما

مترجم: مهتاب عیوضی