«کینگزلی» کاملا تلاش می کند آیشمان را به شکل یک هیولای انسان نمای خشمگین به تصویر بکشد، اما با این حال این شخصیت همان طور که «اورتون» آن را نوشته فقط در حد یک شخص مرموز بی روح باقی می ماند. البته که اصل داستان همین است، اما فیلم بیش از حد روی داستان «آدولف آیشمان» تکیه می کند.«پایان عملیات» به کارگردانی «کریس وایتز» و نویسندگی «متیو اورتون» مانند یک نسخه تلویزیونی ضعیف از «مونیخ» است.

برخی فیلم ها در ژانر تریلر از هیجانی برگرفته از زندگی واقعی بهره می برند، «پایان عملیات» نیز یکی از این فیلم هاست. این فیلم داستان ماموران اسرائیلی موساد را روایت می کند که در سال ۱۹۶۰ می فهمند «آدولف آیشمان»(بن کینگزلی) ، جنایتکار جنگی بدنام نازی به کجا فرار کرده و برای دستگیری او به آرژانتین می روند. آن ها او را در حومه بوینوس آیرس پیدا کرده و به اسرائیل آوردند، جایی که به دلیل جنایات جنگی در دادگاهی معروف و طولانی محاکمه شد. این محاکمه برای اولین بار همگان را نسبت به جنایات جنگی نازی ها مطلع کرد.

آخرین چیزی که درباره این فیلم می خواهید این است که یک درام تعلیقی هالیوودی با نام های تاریخی متصل شده به آن باشد. اما پایان عملیات این طور نیست، بلکه با روایت خودش از طرز وقوع اتفاقات،‌ گاهی اوقات منطقی، گاهی ناقص و گاهی جذاب است. استیون اسپیلبرگ با فیلم «مونیخ» استانداردهای یک درام درباره دستگیری یک جنایتکار را تعیین کرد، جایی که اکشن فیلم با رگه هایی از واقعیت اوج می گرفت.پایان عملیات به کارگردانی «کریس وایتز» و نویسندگی «متیو اورتون» مانند یک نسخه تلویزیونی ضعیف از «مونیخ» است. فیلم لحظات باشکوهی دارد، اما نمی توان روش های ضعیف تعقیب یک جنایتکار توسط موساد را از کیفیت خود فیلم جدا کرد.

«اسکار آیزاک» نقش «پیتر مالکین» ، ماموری را بازی می کند که در مرکز ماموریت قرار دارد. این طور که فیلم نشان می دهد، موساد در سال ۱۹۶۰ تمایل چندانی برای تعقیب نازی های فراری ندارد، و با مشکلات دیگری روبروست که بیشتر از آن برای امنیت اسرائیل مهم هستند. اما وقتی یک خبر محرمانه درباره محل مخفی شدن آیشمان توسط یک پناهنده (هیلی لو ریچاردسون) که با پسر آیشمان رابطه برقرار کرده به گوش موساد می رسد، این شخص آنقدر مهم هست که به دنبال او بروند.

مالکین (به همراه تیمی شامل عشق سابقش با بازی «ملانی لورنت» که این رابطه در فیلم نقش مهمی دارد) برای این ماموریت انتخاب می شوند. آن ها چطور به آیشمان نزدیک می شوند؟ فیلم روش خوبی برای نمایش فرهنگ آرژانتینی دارد که به یک پناهگاه برای نازی های فراری تبدیل شده است. مالکین و همکارانش باید قوانین این کشور را زیرپا بگذارند و برای رسیدن به آیشمان باید مقابل مقامات رسمی این کشور که از او محافظت می کنند بایستند.

آیشمان که در در سنین ۵۰ سالگی به سر می برد ، با رفتاری زیرکانه که ظاهر نخ نمای شخصیت را پشت خودش پنهان می کند. او در ظاهر کاملا آسیب پذیر به نظر می آید: شخصی با چهره خسته و چروکیده که به عنوان سرکارگر یک کارخانه کار می کند، و در یک آپارتمان فرسوده با زن و فرزندانش زندگی می کند. اما در عین حال آیشمان افسر SS سابق و سرپرست بخش حمل و نقل نازی ها، به صورت تصادفی از دستگیری در پایان جنگ جهانی دوم نگریخت؛ او کاملا آدم محتاطی است و خیلی خوب می تواند از زیر مشکلات قسر در برود. پیتر بالاخره وقتی آیشمان در حال خروج از اتوبوس کارخانه است او را دستگیر می کند، در حالی که آیزاک نقش این شخصیت را با وجود آن همه تمرین های جاسوسی، خوب بازی نمی کند.

سوال این است که: چطور باید آیشمان را از کشور خارج کنند؟ اینجاست که فیلم مسخره و فیلسوفانه و غیرمنطقی می شود. آیشمان به یک خانه امن برده می شود و این تیم چندین روز تلاش می کنند او را متقاعد کنند یک سند را امضا کند تا با محاکمه در اورشلیم موافقت کند، همه این ها به این خاطر که هواپیمای اسرائیلی برای بردن آن ها به اسرائیل به این امضا نیاز دارد. آیا نخست وزیر اسرائیل نمی تواند با یک تماس تلفنی این مشکل را حل کند؟ فیلم هیچوقت علت این مشکل عجیب را توضیح نمی دهد، پس این کار به یک بهانه در داستان تبدیل می شود تا پیتر و تیمش بیشتر با آیشمان آشنا شوند.

کینگزلی کاملا تلاش می کند آیشمان را به شکل یک هیولای انسان نمای خشمگین به تصویر بکشد، اما با این حال این شخصیت همان طور که اورتون آن را نوشته فقط در حد یک شخص مرموز بی روح باقی می ماند. البته که اصل داستان همین است، اما فیلم بیش از حد روی افسانه آدولف آیشمان تکیه می کند. کتاب آیشمان «در اورشلیم» نوشته هانا آرنت تا چند سال پیش منبع اصلی روایت داستان این شخصیت بدنام بود، اما پس از آن در سال ۲۰۰۰ مستند «متخصص» منتشر شد، که ساعت های زیادی از محاکمه جنایات جنگی آیشمان را در ۲ ساعت خلاصه کرده بود. این مستند به ما این اجازه را می داد تا آیشمان را در حالی ببینیم که در قفس شیشه ای و ضدگلوله نشسته و به سوالاتی درباره دوران سلطه نازی ها و نقش خودش در آن دوران پاسخ می دهد.

در آن جا دیدیم که آیشمان به طرز عجیبی رفتار می کند و کاملا خشک و بی روح است. بیانات او پریشان و گیج کننده و کمی خسته کننده بودند. او کلا در این باره صحبت می کرد که او نمی دانسته، او آن نقشه ها را برنامه ریزی نکرده و چیزی هم ندیده است. او کاملا رفتاری خشک و بی احساس داشت. از سویی با توصیف هانا آرنت از او به عنوان مامور شیطان همخوانی داشت، چرخ دنده ای در یک ماشین کشتار خیلی بزرگتر، سازمان دهنده ای که اصلا از چیزی که در حال ساماندهی آن بود اطلاع نداشت.

اما فقط در صورتی او چنین شخص بی گناهی بوده که ظاهر او را باور کنیم. چیزی که درباره هویت گمنام آیشمان مشخص شد، یعنی اینکه او در هیچکدام از جنایات حضور نداشته یک استراتژی و تاکتیک و یک حقه ماهرانه بوده است. پس از ۱۶ سال قرار نبود او در یک دادگاه در اسرائیل نشسته و بگوید: “آره من می دونستم دارم چکار می کنم و نقشه کشتن میلیون ها نفر رو کشیدم! خیلی هم از این کارم خوشحالم!” او می خواست همه این جنایت ها را انکار کند، چون انکار روش دفاعی او بود و بخشی از شخصیت او به حساب می آمد. بیانیه او به این معنی بود که: “من هیچ چیزی را به شما اعتراف نمی کنم، چون هنوز هم معتقدم شما انسان نیستید، و من هیچ کار اشتباهی نکرده ام.”

بنظر می رسدکریس وایتز کارگردان مناسبی برای ساخت چنین فیلمی نیست (دو فیلم مهم قبلی او «افسانه ی گرگ و میش : ماه نو و«قطب نمای طلایی» بوده اند)، اما تکنیک کافی برای ساخت این فیلم را دارد، مخصوصا درباره روش های جاسوسی خاص فیلم، مثلا جایی که تیم موساد، آیشمان را بیهوش کرده و با پوشیدن یونیفرم اسرائیلی او را از آرژانتین خارج می کنند. یکی از مشکلات اصلی فیلم این است که بیش از آن که زندگی شخصی آیشمان را روایت کند، برای حفظ افسانه او به عنوان یک انسان در لباس گرگ تلاش می کند.